Sanal ile gerçeği ayırd etmek de zorlanıyordu.
Herşey mi yapaydı, herşey mi sanaldı.
Yoksa yine mayanın bir oyunu muydu bu da
Ne ilginç bir tanrıçaydı.
Yanılsama Tanrıçası
Gözümüzü nasıl da örtüyordu
Nasıl da herşey bambaşka görünüyordu bize
Sanılarımız gerçek olabilir miydi ki.
Daha neler neler var sadece sandığımız.....
Hayatı her zamankinden yarım ton ince yaşamaya çalışıyordu.
Gün be gün
O küçük kız , bir cadıdan gerçek bir anlatıcıya dönüşmek istiyordu.
İçindeki cadının çığlıkları hep çok tiz ve yüksekti.
Ama o yolundaydı.
Biliyordu, inanıyordu, bir gün olacaktı.
Bu diyezlerin hepsi ona dönecekti.
Çığlıkların döndüğü gibi....
Mevlana'nın sözüne inanıyordu.
“Bu dünya, yaptıklarımızın yankılanıp tekrar bize döneceği bir dağdır.”
Her gün diyezden devam...
Dev baktı O'na ve O'nu içeri davet etti
Ve yeni bir yaşam başladı kulübede, rahibe ile dev arasında ...
Dev O'na daha önce böyle sevgi dolu bakan olmadığı için bu kadına bir şans tanıdı.
Rahibenin sakinliği, sevgisi, dikkati sanki Dev'i günbegün sakinleştirdi.
Rahibe de Dev'den çok şey öğrendi.
Empati kurdu.
Böyle büyük bir vücudu ve herkesin korkup kaçtığı biri olsa o herkese nasıl davranırdı, diye düşündü.
O'nu anlamaya çalıştı.
Güzel günler geçirdiler.
Rahibenin sakinliği ve düzeni Dev'i etkiledi.
Aralarındaki ilişki iyice güçlenince Dev bir gün Rahibeyi omuzlarına aldı.
Rahibeye tüm ormanı gezdirdi.
Rahibe dünyayı daha önce hiç böyle görmemişti.
Ağaçların tepeleri, gökyüzü ve bulutlara ne kadar yakındı.
Ve yere , toprağa ne kadar uzaktaydı.
Aralarındaki ilişki o kadar kuvvetlendi ki,
Sonunda bir gün Dev,
Rahibeye kulübenin içindeki küçük kapıyı gösterdi.
Rahibe o kapıyı açtı ve karşısına yepyeni bir yol açıldı.
Bu yol öyle bir yoldu ki,
Ormanın , evrenin kalbine giden yoldu.
Minik perilerin uçuştuğu bir yol...
Derler ki bu yolun sonunda ,
rahibe hem kendisine, hem hocasına kavuşmuş...
Artık suya inme zamanı....
İşte orada ...
Su karşında gir içine ve yüz tüm benliğinle
Sudasın artık...
Mavi denize kavuştun, kızgın kumlardan ...
Yüzüyorsun
Suyun her yerinde ol !
Suyu hisset!
Öğlenin sıcağından akşamüstü serinliğine geçiş...
Yazdan sonbahar rüzgârlarına ...
Yalnızlıktan bağ kurmaya ...
Etrafını daha iyi anlamaya başlıyorsun ...
Dokun, hisset, birleştir, uyumlaştır
Aşkla
Seninle yeni tanışıyoruz. Aşırı ve tedbirli erkenciliği yeneyim derken sen geldin karşıma. Tembelliğin ve ertelemenin kardeşi gibi çıktın karşıma.
Varlığın beni yoruyor. Hem de çok yoruyor. Aristo'nun yolunda geldin buldun beni Aristo'yu anladıkça daha iyiye gidecek. Daha iyi ilerleyecek ve yürüyecek.
Kendimi dövemeden hoşçakal diyorum sana misafirliğin kısa olanı makbulmuş. hoşçakal
Ayaklarımın altındaki pranga gibisin. Sana kandığım ve seni duyarak hareket ettiğim her an sanki daha da ağırlaşıyorum. Çok ağır hantal bir şeye dönüşüyorum. Oradasın ve oradasın ....
Sana çok düşüyorum bu aralar.. Altından neler neler çıkıyor.
Atalet, kibir, mükemmeliyetçilik birlikte yol alıyorsunuz. İçinizde dönüp kaybolabilirm. Geçmişte çok yaptım.
Oradasın ama ben eyleme ve harekete doğru yürüyorum. Kendime olan özsaygım için. Kendşmden daha iyisini doğurabilirim. İşte o sebeple seni bırakıyorum.
Hoşçakal. Yavaş yavaş uzaklaşacağım senden.
Hatta uzaklaşıyorum bile hoşçakal...
İçimdesin oradasın biliyorum. Hep zaman kolluyorsun. Seni sobelemek pek kolay değil. Olsun.Yapıyorum. Yapacağım. Zihnimden geliyor gibisin ama duygularımın karmaşasından çıkıyorsun ortaya.
İnsanoğlu insan olmak için seni yenmeli.
Öğreniyorum. Tanıyorum. Oradasın . Ben tüm gücümle sevgiye cömertliğe doğruluğa adalete doğru yürüyorum. Nezaket içinde uyumla birlikte gerçek bir yaşama doğru yürüyorum. Hep yürüyeceğim.
İnsan olmak için hep birlikte uyum içinde yaşamak için.
Tek bir ağaç gibi hür ve bir orman gibi kardeşçesine ❤️
