Bir başına...
Alıp başını yalnız kalmaya
Dağda bir ormanın içinde...
Aslında bir başına sayılmazdı
Çocukluğunun en güzel ayıcığı ile gelmişti...
Sabah uyandı, pencereyi açtı.
İçerisi buz gibi oluvermişti, hemen
Aslında soğuğu hiç sevmezdi..
Ama bu hava soğuk ve tazecikti...
Kendinin gerçekten tazelendiğini hissediyordu.
Uzun bir yol yürümüş ve sonunda zirveye varmış gibiydi...
Bu oda ve bu dağ , bu orman içini diriltmişti...
Artık daha çok yazmaya karar verdi
Daha çok gitmeye ormanlara
Ve daha çok gönüllü olmaya...
Sevmeye ...
Kollarını açtı ve bütün evreni kucakladı....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder