Yara

Çocukluğum geldi aklıma...
Hepimiz yaptık, ben de yaptım.
Yaraların kabuklarını kopardım hep..
Nasıl acır öyle ....
İlk düştüğümde acımazdı o kadar..
Öyle bir haleti ruhuyem var ki;
O kabukların hepsini koparttım vücumdumdaki
Acısını böyle somutlaştırabildim ancak...
Geçerken bu tünelden acının bu tadıyla yüzleşmek varmış..
Kabukları koparılmış yaralarımın yeniden kabuk bağlamasını beklemek..
Şimdiki görevimin tanımı..
Bu sefer o kabukların kurumasını izin vermeyi öğrenmeliyim...
Alışıyorum ,bekliyorum...
Sabırmış ,sabırmış...
O aradığım erdem ...
Yaraların iyileşmesine izin verme sabırı...